Είχα χάσει ολόκληρες μέρες φωνάζοντας, χτυπώνταςτο κεφάλι μου στον τοίχο με λύσσα...ανίσχυρη:Αυτό που θα έπρεπε να είχα κάνει ήταν να τον αγκαλιάσω.
Άραγε το σώμα διαθέτει κρυφές δυνάμεις, που του επιτρέπουν να περνάει τέτοιες μέρες; Δεν έκλαψα. Ακόμα δεν έχω κλάψει. Ξέρω πως είναι νεκρός. Δεν τον περιμένω πια. Όταν η πόρτα της πολυκατοικίας χτυπάει μέσα στη νύχτα, ξέρω πως δεν είναι αυτός. Δεν περιμένω ν’ ακούσω τα κλειδιά του στην κλειδαριά. Ποτέ δε θα μου ξαναπεί; «Πες μου κάτι αστείο». Κι εγώ δε θα ξαναγκρινιάξω, δε θα ξανακλαψουρίσω, ούτε θα ξαναγελάσω, παρά μόνο με κάποιον ή κάποια που ξέρει να γελάει, να δίνει έξυπνες απαντήσεις. Σαν τον Ιάνη. Ξέρω πως αυτό είναι παιχνίδι για δύο, για τρεις, όχι για έναν.
ΦΡΑΝΣΟΥΑΖ ΞΕΝΑΚΗ "Κοίτα πως έκλεισαν οι δρόμοι μας" εκδοσεις:ΠΑΤΑΚΗΣ
φωτο:Κ.ΜΠΑΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου