Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Τα φιλιά του αποχαιρετισμού



«αυτούς που φεύγουν για ταξίδια δίχως γυρισμό να τους φιλάς εφτά φορές, όσα τα χρόνια που κρύβονται στο σπασμένο καθρέφτη· τρία φιλιά να τους δίνεις στο μέτωπο, ένα για τα όνειρα που μαζί σκαρώσατε, ένα για τις ρυτίδες που ο καιρός σάς χάραξε κι ένα για τα χαμόγελα που μοιραστήκατε. Έπειτα να τους φιλάς δυο φορές στο ζερβί μάγουλο, μια για τα δάκρυα που ξεράθηκαν πάνω στο δέρμα και μια για την ελπίδα που σας κράτησε μακριά απ' τον ύπνο τα έναστρα καλοκαιρινά βράδια· κατόπιν να τους δίνεις ένα φιλί ακόμη στο μάγουλο το δεξί για το μαύρο σημάδι του ουρανού που όρισε το διάβα της ζωής σας. Τέλος, να τους φιλάς και μια φορά στο λαιμό για κείνο το πικρό παράπονο που κάποτε σας δέθηκε κόμπος στο λαρύγγι...»
«πρώτα απ' όλα, λοιπόν, όταν φεύγεις σημαίνει πως κάποιος πρέπει να σε φιλήσει...».
Κι αν δε βρεθεί κανείς να σου τα δώσει τούτα τα φιλιά του αποχωρισμού;»
«...αν δε βρεθεί κανείς, θα γυρνάς εδώ κι εκεί χωρίς να βρίσκεις ησυχία...θα τυραννιέσαι εις τον αιώνα των αιώνων, όπου πηγαίνεις πίσω σου θα σέρνονται φίδια σαν ερινύες, στον ύπνο δε θα βρίσκεις λυτρωμό, τα βλέφαρά σου θα τα σκεπάζει μαύρη βαριά λάσπη, φριχτοί ίσκιοι θα σου φράζουν το στόμα και τα ρουθούνια και θα σε εμποδίζουν να πάρεις ανάσα...Σας το λέω...αν κάποτε φύγετε πρέπει κάποιος να σας φιλήσει όπως σας είπα...»
«...κι αν κάποιος φύγει ξαφνικά προτού προφτάσεις να του δώσεις τα εφτά φιλιά, τότε τι γίνεται;»
«αν κάποιος φύγει ξαφνικά, όπως λες, πρέπει να βρεις έναν καθρέφτη, μικρό ή μεγάλο, που κάποτε φυλάκισε την εικόνα του — το ξέρεις, θαρρώ, πως οι καθρέφτες δεν ξεχνάνε ποτέ. Αυτόν τον καθρέφτη φίλα τον εφτά φορές κι έπειτα σπάσ' τον· θα 'ναι σαν να φιλάς αυτόν που έφυγε. Μονάχα μην ξεχάσεις να σπάσεις τον καθρέφτη...».
«...κι άμα αυτός ποτέ του δεν είχε δει το πρόσωπό του στον καθρέφτη;... κι αν ο καθρέφτης έχει χαθεί και δεν μπορείς να τον βρεις πουθενά;»
«τότε...θα περιμένεις ίσαμε να χαθεί ο ήλιος μια ώρα του μεσημεριού. Γιατί σε εκείνο το σκοτάδι που απλώνεται μες στην ημέρα οι δαίμονες βρίσκουν το δρόμο κι έρχονται πλάι μας, ανάμεσά μας, κλέβουν τον αέρα απ' την ανάσα μας, μας ακουμπούν μάγουλο με μάγουλο, γυρεύοντας έτσι μια στάλα απ' τη χαμένη γαλήνη τους, έναν πρόσκαιρο ελάχιστο αναπαμό απ' το τυράννισμα της μαύρης φλόγας· και μόλις έρχεται ξανά το φως της ήλιου, αυτοί χάνονται πίσω. Μαζί με τους δαίμονες, λοιπόν, όσο βαστά η έκλειψη του ήλιου, έρχονται ανάμεσά μας και όσοι έφυγαν αφίλητοι. Τότε φίλησε εφτά φορές στον αέρα· θα 'ναι και πάλι σαν να φιλάς εφτά φορές αυτόν που έφυγε χωρίς να τον αποχαιρετήσεις και δεν έχεις καθρέφτη που να 'χει φυλακίσει τη μορφή του...».



«δηλαδή, κυρία, όταν φεύγεις σημαίνει πως θα γυρίσεις;» ρώτησα τη δασκάλα μας με ολοφάνερη αγωνία· «όταν φεύγεις σημαίνει πως κάποιος σε περιμένει...» μου απάντησε η κυρία Δομένικα με μελαγχολική φωνή..


θανάσης τριαρίδης * Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα

μέρος β [ο άνεμος] * κεφάλαιο 11ο

εκδόσεις δήγμα


φωτο:Κ.ΜΠΑΡΑΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια: