Αναπαριστούσα με τις ώρες τις
εικόνες σου στο μυαλό μου ανακεφαλαιώνοντας τις μαλακίες που κατά κιαρούς είχα πει μισώντας τώρα τον εαυτό μου όλες αυτές οι φωνές στο κεφάλι μου ουρλιαχτά μου 'ρθε να βγάλω μια κραυγή να κατέβω ορόφους σκάλες ασθμαίνοντας να ματώσω να τρέχω στους δρόμους μες τη σελήνη να διασχίσω τη νύχτα απαυγάζων γυμνός να φτάσω στην πόρτα σου λαχανιάζοντας να παραβιάσω τον ύπνο σου με κομμένη πνοή καθισμένος στα πόδια του κρεβατιού στα πόδια σου να σε ξυπνήσω να με κοιτάξεις άγουρα ξυπνημένη με τα μεγάλα υπέροχα μάτια σου γεμάτα απορία όχι φόβο συγχώρεσέ μου ολες τις μαλακίες που έχω πει κι έχω κάνει προσπαθώ χρόνι ατώρα να μεγαλώσω αγάπη μου πόσο ήθελα πιεστικά να φιλήσω τα χείλια σου τόσο κοντά σχεδόν μια πνοή
ο χρόνος τώρα κινούνταν με την δική του ταχύτητα
κι εσύ δεν ήσουν εκεί
(Ζ.Δ. ΑΊΝΑΛΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ εκδ:ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ 2008)
φωτο: ΤΑΤΙΑΝΑ ΠΙΤΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου